W roku 1951 władze komitetu SFOS opublikowały sprawozdanie z odbudowy kilku miast, w tym Jasła – jednego z najciężej zniszczonych ośrodków Małopolski. Według szacunków, w czasie odwrotu wojsk niemieckich w 1944 r. zniszczeniu uległo 96% zabudowy miasta, co czyniło z Jasła jeden z najtragiczniejszych przykładów wojennej dewastacji.
Dzięki środkom Społecznego Funduszu Odbudowy Stolicy – pochodzącym z dobrowolnych składek społeczeństwa, odpisów zakładów pracy oraz akcji społecznych – udało się w ciągu kilku lat rozpocząć planową odbudowę miasta. Artykuł wymienia szereg inwestycji ukończonych lub będących w budowie w 1951 r.:
- Remiza Straży Pożarnej – nowoczesny budynek z sześcioma boksami dla wozów bojowych i częścią administracyjną;
- Dom Starców – placówka dla 35 pensjonariuszy, wyposażona w kuchnię, jadalnię i izolatorium;
- Dom Dziecka i Przedszkole – instytucja opiekuńczo-wychowawcza dla 63 dzieci;
- Szkoła Podstawowa im. Królowej Jadwigi – z sześcioma przestronnymi salami lekcyjnymi, salą konferencyjną i pomieszczeniami pomocniczymi;
- Gimnazjum Przemysłu Rafineryjnego – 15 sal dydaktycznych, świetlica, stołówka i internat dla 80 uczniów, kształcących się w specjalnościach związanych z lokalnym przemysłem naftowym;
- Bursa TBS dla dziewcząt – największa z ówczesnych inwestycji SFOS w Jaśle, złożona z 30 pokoi mieszkalnych dla około 80 uczennic.
W reportażu podkreślano, że „nowe domy przy rynku i na osiedlach” stanowią symbol solidarności ogólnopolskiej. Mieszkańcy Jasła mieli – jak pisała Stolica – „z wdzięcznością odwzajemniać się ofiarowaną pomocą, biorąc masowy i czynny udział w akcji Społecznego Funduszu Odbudowy Stolicy”.
Odbudowa Jasła stanowiła przykład przeniesienia doświadczeń stołecznych na grunt mniejszych miast. W publikacjach SFOS z początku lat 50. akcentowano, że fundusz przestaje być wyłącznie „warszawski”, a jego misją jest odbudowa całego kraju. W tym duchu powstawały podobne reportaże o Lublinie, Radomiu, Płocku, czy Zamościu.
Źródło:
Stolica : ilustrowana kronika budowy Warszawy : dwutygodnik. R. 6, 1951 nr 13 (15-31 VII)
Dodaj komentarz